ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ
Πανελλήνια διάκριση αθλητή του Ο ΞΙΦ στο ντοπέ!
Η λάμψη έσβησε με ένα φύσημα. Η χρυσόσκονη από το μετάλλιο έγινε σύννεφο θυμού! Η βροχή των μεταλλίων, η δίψα για διακρίσεις, το πάθος της κυριαρχίας, ο χορός του δημόσιου χρήματος, έγιναν μοντέλο επιβίωσης που μάχεται το αθλητικό ιδεώδες και στη Φλώρινα!
Μαζί με τα ξίφη σηκώθηκαν πολλές συζητήσεις, και εκρηκτικές συμπεριφορές. Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε και ιεραρχήσουμε τα συναισθήματα που ξεπήδησαν από αυτή την ιστορία θα λέγαμε πως ίσως κυριάρχησε ο θυμός,(μήπως επειδή πιστεύαμε στον ΟΞΙΦ ή επειδή δεν πιστεύαμε στον Ο ΞΙ ;) και η οργή -επειδή μας απογοήτευσε ο Ο ΞΙΦ ή επειδή μας επιβεβαίωσε και εκτεθήκαμε;) Ή μήπως η αίσθηση του ανεκπλήρωτου απέναντι στην επιθυμία να απολαύσουμε αγώνες τίμιους, και καθαρούς, μας έβγαλε από τα ρούχα;
Συσσωρευμένη μνήμη θα έλεγα εγώ, που εξελίχθηκε σε πεδίο ενέργειας, φορτίστηκε με ένταση από το γεγονός του ντοπαρισμένου αθλητή και δημιούργησε διάφορες συναισθηματικές αντιδράσεις! Μήπως δεν ξέρουμε γιατί φωνάζουμε;
Ο Ο ΞΙΦ, ποτέ δεν είχε έξωθεν καλή μαρτυρία στη Φλώρινα! Αυλή του Γ. Λιάνη θεωρείτο παρά αθλητικός σύλλογος! Με πολιτική προστασία και οικονομική συνδρομή από δημόσιο χρήμα εξελίχθηκε ως αθλητικός παράγοντας σε τοπικό και πανελλήνιο επίπεδο. Η ξιφασκία υπήρξε το μέσον (ή το άλλοθι) για την εξυπηρέτηση «ευγενών) στόχων, και ως άθλημα προσαρμόστηκε σε ένα εμπορικό αθλητικό μοντέλο που συνέλαβε και προώθησε ο ΟΞΙΦ στη Φλώρινα ! Δεν αναπτύχθηκε η ξιφασκία στην Φλώρινα από τον Ο ΞΙΦ. Ούτε η ξιφασκία είχε και έχει ανάγκη τον Ο ΞΙΦ! Ο ΟΞΙΦ είχε και έχει ακόμα ανάγκη την ξιφασκία!
Το άθλημα υπήρχε! Σε πλήρη ανάπτυξη, δομημένο με το αθλητικό ιδεώδες, λειτούργησε ως αθλητικό πρότυπο και για την ξιφασκία και για την περιφέρεια, από το 1977 με τον ξιφομάχο Γιάννη Γουσόπουλο και στη συνέχεια μέχρι το 1994 με τον γυμναστή Γιώργο Ανθόπουλο, στην ΓΕΦ! Στην συνέχεια, για τον Ο ΞΙΦ η παρακαταθήκη αυτή, υπήρξε μία ιδανική ευκαιρία για τρία άτομα (Πέτρο Τσώκα, Λεωνίδα Καλυβιάνι και Σάββα Διαφωνίδη), και για την άσκηση υψηλής πολιτικής από τον Γ. Λιάνη μέσα και από τον αθλητισμό ! Το ευγενές άθλημα – η ξιφασκία- έγινε παιχνιδάκι στα χέρια τους για την κατάκτηση των «ευγενών τους στόχων» και το Υπουργείο Αθλητισμού βοήθησε τα μέγιστα! Σημ. (Οι Καλυβιάνος και Τσώκας ήταν αθλητές της ΓΕΦ, ο Διαφωνίδης υπήρξε εισαγόμενος στη Φλώρινα και εντελώς άσχετος με το άθλημα)!
Υπήρξαν επιτυχίες, και μετάλλια χρυσά, αργυρά και κάλπικα που επενδύθηκαν στο όνομα του Ο ΞΙΦ. Επενδύθηκαν βέβαια με πολλές, πολλές χιλιάδες ευρώ από τον δημόσιο κορβανά, από το Υπουργείο Αθλητισμού, από τον Τοπικό Αναπτυξιακό Φόρο, από το Κρατικό Λαχείο από χορηγούς με κάτι βαρβάτα 15 άρια χιλιάρικα, και βάλε. Αλλά και από την τοπική κοινωνία που εμπιστεύτηκε στον Ο ΞΙΦ τα παιδιά της και κατέβαλε μηνιαίως τον οβολόν της, έναντι «μαθημάτων» ξιφασκίας!
Και ύστερα ήρθε η ντόπα! Και γιατί να μην έρχονταν!
Ποιο ήταν τo αθλητικό ιδεώδες του Ο ΞΙΦ όλα αυτά τα χρόνια;
Ο κότινος ή τα ευρώ; Ο συνδυασμός αυτού του ψυχισμού με το εύκολο χρήμα και την δόξα που συνοδεύει τον Ο ΞΙΦ, αρκεί και περισσεύει για να απαντήσει σε όλα τα ερωτηματικά για το ποιος φταίει και ποιος έχει την ευθύνη! Μήπως αυτά δεν τα ξέραμε;
Εκ του αποτελέσματος συνάγεται ό,τι, ο αθλητής Απόστολος Διαφωνίδης, μεγάλωσε με το ιδεώδες του Ο ΞΙΦ! Οικογενειακώς καταξιώθηκαν μέσα από το άθλημα της ξιφασκίας (με πόσο κόπο και ιδρώτα;) Το άθλημα της ξιφασκίας χρησιμοποίησε και ο ίδιος ως μέσον, για να τσεκάρει την αποτελεσματικότητα των αναβολικών. Το χρυσό του μετάλλιο θα αποτελούσε κεφάλαιο γι αυτόν, και τα κεφάλαια πάντα μπορούν να επενδυθούν. Μερίδα επιτυχίας θα τσιμπούσε και ο ΟΞΙΦ, μερίδα επιτυχίας ίσως να προωθούσε και ο ΟΞΙΦ! Μήπως αυτό δεν το καταλάβαμε;
Μην ξεχνάτε. Ο Α. Διαφωνίδης, στην δήλωση που έκανε μετά το χρυσό, δεν παρέλειψε να αναφέρει και το γυμναστήριό του και τις υπηρεσίες που προσφέρει στο γυμναστήριό του!
Οι μνήμες είναι πολλές από τον Ο ΞΙΦ. Και διαχρονικές, συνεχείς και αδιάλειπτες. Που ζωντάνεψαν και εξερράγησαν. Η κοινωνία της Φλώρινας, έδειξε μία διάθεση να τιμωρήσει τον Ο ΞΙΦ. Η αποκαθήλωση του Ο ΞΙΦ άρχισε με τον Απόστολο Διαφωνίδη. Νομοτελειακά και μοιραία. Ως εδώ!
Γιατί όμως θέλησε η τοπική κοινωνία να τιμωρήσει τον ΟΞΙΦ; Για να προστατέψει την ξιφασκία, για να διαπομπεύσει τον αθλητή προς αυστηρό παραδειγματισμό και αποτροπή των «εν δυνάμει» κακών, ή μήπως για κάτι άλλο;
Το άθλημα της ξιφασκίας στη Φλώρινα δεν πληγώθηκε τώρα! Τώρα είδαμε αν είναι βαθιά η πληγή! Η θεραπεία λοιπόν δεν γίνεται με φωνές, με ευχές και συγνώμες. Ούτε και τα μετάλλια κάνουν τους αθλητές και το άθλημα. Αν σήμερα το άθλημα κακοποιήθηκε δεν είναι σύμπτωμα της εποχής. Είναι αποτέλεσμα διαχείρισης του αθλήματος,από συγκεκριμένους διαχειριστές, μέσα από ένα ιδεώδες που δεν συνάδει με το ευ αγωνίζεσθαι, όπως τουλάχιστον δείχνει το ντοπάρισμα. Παρά ταύτα μας χάρισαν πολλούς «χρυσούς ξιφομάχους»! Αυτό το ξέραμε και το επιβραβεύσαμε πολλάκις.
Η ξιφασκία στη Φλώρινα ξεκίνησε με την ανιδιοτελή προσφορά του πρώτη Φλωρινιώτη ξιφομάχου το 1977, που γαλουχήθηκε και πορεύτηκε με αρχές και αξίες και ανέδειξε την Φλώρινα και το άθλημα. Συνεχίζει και σήμερα ο Γιάννης Γουσόπουλος με την ΓΕΦ (Γυμναστική Ένωση Φλώρινας) να φέρνει μετάλλια σε διεθνές επίπεδο! Σας θυμίζω την Σταυρούλα Δήμκου πριν έναν μήνα. Δεν είδαμε όμως, ποτέ όλα αυτά τα χρόνια την ΓΕΦ να στηρίζεται από κανέναν φορέα που στήριξε τον Ο ΞΙΦ! Αυτό που είδαμε ήταν πως ο Ο ΞΙΦ, διεκδικούσε μέσα από την προβολή του, την ιστορία της ξιφασκίας στη Φλώρινα σαν αποκλειστικό του προνόμιο και δικό του δημιούργημα. Και αυτό πάντα με τις ευλογίες της πολιτικής, αλλά και τις δικές μας ευλογίες. Και γι όλα αυτά, δεν κάναμε κουβέντα, κάναμε πως δεν τα καταλάβαμε!
Από την στιγμή που η ξιφασκία είναι «τοπικό μας προϊόν» και συμμετέχουμε όλοι στο ίδιο παιγνίδι οφείλουμε τουλάχιστον να συμφωνούμε και στους κανόνες που –θα- το διέπουν! Μπορούμε να έχουμε τελικά και χρυσούς και κάλπικους ξιφομάχους. Μπορούμε να έχουμε τον Ο ΞΙΦ μπορούμε να έχουμε και την ΓΕΦ, όπως τους έχουμε τόσα χρόνια. Ξιφομάχους βγάζει ο Ο ΞΙΦ, ξιφομάχους βγάζει και η ΓΕΦ. Για να καταλήξουμε όμως, στο είδος των ξιφομάχων που θέλουμε να είναι τα παιδιά μας, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής:
Θέλουμε να έχουν αθλητική διαπαιδαγώγηση τα παιδιά μας που ασχολούνται με την ξιφασκία ή θέλουμε μόνον να μάθουν να ανεμίζουν το σπαθί και εμείς να γυαλίζουμε τα μετάλλιά τους;
Αν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, τότε μόνον μπορούμε να μιλήσουμε και για την προστασία του αθλήματος της ξιφασκίας. Σημασία έχουν τα παιδιά μας ή το άθλημα της ξιφασκίας; Τελικά έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίον διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά μας μέσα από τον αθλητισμό και από το όποιο άθλημα επιλέγουν για να αθληθούν ή όχι; Για να ξέρουμε τι ζητάμε, για να μην θυμώνουμε για να μην μαλώνουμε! Μεταξύ μας.. ας ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε εμείς!
Ντόρη Κουτουράτσα (αναδημοσίευση εφημερίδα κρουα – κρουά «το κράξιμο» φύλλο 34 – 35 Ιούνιος – Ιούλιος 2011)
.jpg)
+-+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF.jpg)
