1:34 π.μ.

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Posted by Εφημερίδα Κρουά - Κρουά |



Γράφει ο Λάμπρος Λιάπης (εχθρος της πραγματικοτητας).

Εχω τυχει σε ολονυχτια νεκρου ιπταμενου στην πτερυγα μαχης που υπηρετουσα.
Οι ανθρωποι αυτοι ειναι νεοι. Και πεθαινουν νεοι και ανολοκληρωτοι.
Κανουν οικογενεια μικροι. Οι γυναικες τους μενουν πισω στην μοναδα και μεγαλωνουν τα μωρα τους.
Καθε μερα ειναι και ενα ατελειωτο καρδιοχτυπι. Καθε βομβος μαχητικου ειναι κι ενας αναστεναγμος.
Θα γυρισει πισω αποψε; Θα τους παρει αγκαλια; Θα ξαπλωσουν μαζι; Θα μεινει ολη τη νυχτα μαζι με την οικογενεια ή θα εκτοξευθει η αδρεναλινη απο τα scramble στα readiness;

Ασφυκτικα κλεισμενος στο μικροσκοπικο cockpit του μαχητικου, προσπαθει να χωρεσει αυτος, η πιστη του και η συνειδηση του.
Οι πιρουετες στον ουρανο δεν ειναι για εντυπωσιασμο, αλλα για αποφυγη των πυρων του εχθρου. Και οι στροβιλισμοι αυξανουν τα g. Και το οξυγονο δεν φτανει. Και δεν ξεχωριζεις αν απο κατω σου ειναι η θαλασσα ή ο ουρανος.
Και οι τραγικες φιγουρες που μενουν πισω προσπαθουν να καταλαβουν γιατι εγινε ολο αυτο;
Για τα αρρωστημενα παιχνιδια ορισμενων υπανθρωπων, παλιοσκυλων του πολεμου, αλητων τουτης της γης.

Η χηρα σε σοκ. Μια γυναικα νεα, μολις ειχε αρχισει να νιωθει μητερα, αδυνατει να εξηγησει στα δυο κουκλια της πως ο μπαμπας δεν θα ερθει αποψε σπιτι, ουτε αυριο, ουτε μεθαυριο...
Αδυνατει να το εξηγησει και στον εαυτο της. Οι ηρεμιστικες ενεσεις ουτε που την αγγιζουν. Σπαρταραει απο τον θρηνο και την απογνωση. Μουρμουραει το ονομα του ιπταμενου της και μεσα απο αναφιλητα ακουγεται ενα ''γιατι;''.
Στοιχειωμενες φιγουρες οι γονεις του παλικαριου, στεκονται μετα βιας ορθιοι και κρατουν τα εγγονια σφιχτα στην αγκαλια τους. Οι φιλοι του ζευγαριου (ιπταμενοι κι αυτοι με τις γυναικες τους) ειναι εκει, βουβοι, αμιλητοι, στηλες αλατος σε μια πενθιμη κατασταση που θα επρεπε να ειχε απαγορευθει με νομο.
Ολοι αυτοι φυλασσουν Θερμοπυλες για εμας.

Θελεις να σου πω και το αντιτιμο που λαμβανουν για τα φυλακτρα;
Ασε, δεν θες να σου το πω. Θα φριξεις. Να ξερεις παντως πως ειναι πολυ λιγοτερα απο καποιων αλλων ''δημοσιων κοπροσκυλων''. Και σου μιλαω για εναν Ιπταμενο αξιωματικο.
Σου μιλαω γι' αυτον που βλεπεις να πεταει απο πανω σου με δεος στις εθνικες εορτες, κανοντας ελιγμους που για εκεινους ειναι ρουτινα σε καταστασεις εμπλοκης.
Τους καμαρωναμε τους ιπταμενους στην μοναδα. Μερικοι ηταν ευεξαπτοι, αλλα κι αυτους τους κατανοοουσαμε. Ποιος δεν θα ηταν ευεξαπτος οταν δεν θα ηξερε αν στα επομενα πεντε λεπτα θα πετουσε πανω απο τη Σκυρο υπερασπιζομενος τη πατριδα και μη γνωριζοντας αν θα γυρισει πισω;
Οπως ο λεβεντης που επεσε σημερα.

Οχι, φυσικα δεν τον γνωριζω. Τον θαυμαζω ομως.
Γιατι εκεινος επεσε σημερα, οπως και αρκετοι πριν απο αυτον, για να μπορω εγω να εχω ζωη κι ελευθερια εδω στη στερια.
Κι επειδη αχαριστος δεν ειμαι, του χρωσταω πολλα. Μα δεν μπορω να του τα δωσω.
Μπορω μοναχα να γραψω αυτες τις γραμμες και να τον τιμησω κοιτωντας ψηλα στον ουρανο, γνεφοντας του ενα μεγαλο ''Ευχαριστω''!
Δεν ξερω αν ηταν καταρριψη ή πτωση.
Ο,τι και να ηταν, ο λεβεντης δεν γυρνα πισω.
Και ο μονος που δεν ευθυνεται γι' αυτο, ειναι εκεινος. Γιατι ειμαι σιγουρος πως εκανε ο,τι ηταν ανθρωπινως δυνατον να μην συμβει αυτο.
Απο σημερα η χωρα ειναι φτωχοτερη κατα εναν λεβεντη.
Αντε ωρε λεβεντη πετα ψηλα και φυλαξε μας μαζι με τους αλλους.

0 comments :

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης ( Atom )