Η τάση να παρελθοντολογούμε δεν είναι τυχαία. Ούτε και το ότι πηγαίνουμε με την όπισθεν. Είναι θέμα ταχύτητας και μην ξεχνάμε «έ, εδώ είναι Φλώρινα, δεν γίνεται αλλιώς». Γαλουχηθήκαμε με αυτή την ιδέα και τώρα που βλέπουμε τα τρένα να φεύγουν, εμείς κουνάμε το μαντήλι. Χωρίς δάκρυα, γιατί, «έ, εδώ είναι Φλώρινα». Και μετά, αρχίζουμε να μιλάμε για εκείνα τα περασμένα μεγαλεία.

Επιστρατεύουμε το παρελθόν για να μιλήσουμε με όρους μέλλοντος. Ρίχνουμε το βάρος σε εκείνον τον άχρηστο βουλευτή, τον ανίκανο δήμαρχο, το τάδε λαμόγιο και τον δείνα απατεώνα ή κλέφτη. Πάντα μας φταίει κάποιος άλλος! Ποτέ εμείς! Και πάντα θέλουμε την ευθύνη να την αναλαμβάνει κάποιος άλλος. Έτσι μας μάθανε, δεν φταίμε εμείς!

Όχι αγαπητοί μου, είναι καιρός να κόψουμε αυτές τις κακές συνήθειες. Το σύστημα αυτό το δημιουργήσαμε εμείς οι πολίτες της Φλώρινας. Με γαλάζια ή πράσινα γυαλιά μπορεί ο κόσμος μας να φαίνονταν καλύτερος. Και τα γαλάζια και πράσινα καράβια μπορεί να σεργιάνιζαν τα όνειρά μας για να γίνουμε λιμάνια για να αράξουν. Οι καπεταναίοι τους μας κάθισαν στο σβέρκο και εμείς τους το είπαμε «σφάξε με αγά μου, να αγιάσω».

Αραχτοί, λοιπόν, και με το μαχαίρι στο λαιμό, περιμένουμε. Τι περιμένουμε; Το τέλος ή πάλι καμία αρχή; Γιατί και για ποιόν; Την πραγματικότητα όμως πρέπει να την βλέπεις
κατάματα και «δια γυμνού οφθαλμού».

Και αν έχουμε όνειρα και σχέδια, αυτά δεν χωράνε σε καράβια με γαλάζιες και πράσινες σημαίες. Όταν λοιπόν το τρένο σφυρίξει τρείς φορές, τότε θα πρέπει για τελευταία φορά να σκεφτούμε, αν θα γυρίσουμε πλευρό για να συνεχίσουμε τον ύπνο του δικαίου - ή αν θα ξυπνήσουμε από τον λήθαργο των αιωνίων υποσχέσεων.

Ντόρη Κουτουράτσα  Μάρτιος 2011
Υ.Γ. Τι σας έλεγα; ότι λέγαμε και 2 και 3 χρόνια πρίν, τα ίδια ισχύουν και τώρα. ΠΡΟΣΟΧΗ στα τρένα...
Η ίδια