Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή: δεν τρέφω την παραμικρή συμπάθεια για τον Άκη, τον Παπαγεωργόπουλο και τα άλλα παιδιά που τρώνε ισόβια, καταδικάζονται σε πολυετή φυλάκιση για παραλείψεις στο πόθεν έσχες, τους επιβάλλονται αυστηρά πρόστιμα και τους κατάσχουν ή θα τους πάρουν τα σπίτια: έστω και αυτή η περιορισμένη κάθαρση είναι το ελάχιστο αντίτιμο για την οικονομική αλλά και την ανυπολόγιστη ηθική ζημιά που έχουν προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία.

Όμως οι ίδιοι μηχανισμοί που εξέθρεψαν τη διαφθορά, καθώς και οι άνθρωποι που ανέχτηκαν ή και υπεράσπισαν τη δράση αυτών που σήμερα καταδικάζονται σε βαριές ποινές, παραμένουν αμετακίνητοι. Ο κ. Βενιζέλος, παραδείγματος χάριν, οργάνωσε ολόκληρο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το Σαββατοκύριακο, αλλά δεν βρήκε λέξη να πει για τις βαρύτατες ευθύνες που έχει το κόμμα του για την εξάπλωση της διαφθοράς στη χώρα. Για προσωπική αυτοκριτική, ούτε λόγος να γίνεται φυσικά. Τον Ιανουάριο του 2005, στο πόρισμα της Εξεταστικής για τα εξοπλιστικά προγράμματα για τα οποία θα δικαστεί ο Τσοχατζόπουλος, Βενιζέλος και Λοβέρδος (θέλει να φτιάξει και κόμμα, τρομάρα του) κατακεραύνωναν τους συκοφάντες του Άκη: «Δεν προκύπτει κανένα στοιχείο πιθανής τέλεσης ποινικού αδικήματος από τους πρώην υπουργούς Εθνικής Άμυνας, κ.κ. Απόστολο-Αθανάσιο Τσοχατζόπουλο και Γιάννο Παπαντωνίου... που επί μήνες προσεβλήθησαν και διασύρθηκαν αδίκως...».

Η καταδίκη Παπαγεωργόπουλου την προηγούμενη εβδομάδα μας θύμισε τις αντίστοιχες, ακόμα πιο φρέσκες, δηλώσεις του κ. Σαμαρά για τον πρώην δήμαρχο και στέλεχος της ΝΔ : «Θεωρώ ότι ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος είναι ένας έντιμος άνθρωπος που έχει προσφέρει απίστευτα πολλά πράγματα στην πόλη της Θεσσαλονίκης» απαντούσε ο πρωθυπουργός μόλις το 2011, σε ερώτηση για τις κατηγορίες που ο εκλεκτός του αντιμετώπιζε. Και όταν φυσικά γίνει –αν προλάβει να γίνει, γιατί τα κόμματα που εφαρμόζουν το Μνημόνιο τα τρώει η μαρμάγκα– συνέδριο της ΝΔ, είναι βέβαιο ότι δεν θα εξετάσει πώς και γιατί οι δύο ισχυρότεροι άνθρωποι του κόμματος στη Βόρεια Ελλάδα για δεκαετίες είναι βουτηγμένοι μέχρι τον λαιμό στην αμαρτία.

Κανονικά, θα έπρεπε να γίνει ό,τι έγινε και στην Ιταλία στη διάρκεια της επιχείρησης «καθαρά χέρια» τη δεκαετία του '90: από το Χριστιανοδημοκρατικό μέχρι και το Σοσιαλιστικό ή ακόμα και το Κομμουνιστικό, τα κόμματα που κυριάρχησαν στη μεταπολεμική ιταλική σκηνή διαλύθηκαν. Γιατί από τη λίστα Λαγκάρντ και τη Siemens μέχρι τους εξοπλισμούς και την κλοπή των ταμείων του Δήμου Θεσσαλονίκης, όλα τα σκάνδαλα που απασχολούν τις Αρχές διακρίνονται από την ίδια αλαζονεία, την αίσθηση ατιμωρησίας και την παντελή αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών που εξακολουθούν να κυριαρχούν και σήμερα στα κόμματα εξουσίας.

Η επιχείρηση «κάθαρση» που παρακολουθούμε είναι περιορισμένη και αφορά τα άλογα που σκοτώνουν όταν γεράσουν, στην περίπτωσή μας όταν βγουν εκτός ενεργού πολιτικής. Κατά τα άλλα, κυβερνούν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στα σοσιαλιστικά κόμματα όλης της Ευρώπης, ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε να μη συμμετέχουν αριστίνδην στη νέα Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ οι ευρωβουλευτές του κόμματος, αλλά πρότεινε να συμμετέχουν όλοι οι διοικητές των ΔΕΚΟ! Στο νοσοκομείο «Παπαγεωργίου» στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, ίσως το καλύτερο στην Ελλάδα, έχουν κόψει τη χρηματοδότηση που δίνουν στα υπόλοιπα. Γιατί είναι μεν Δημόσιο, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να διορίζουν και εκεί στη διοίκησή του κάποιους αποτυχημένους βουλευτές. Που πεθαίνει ο κόσμος απ' έξω, δεν τους καίγεται καρφάκι.

Ούτε τους ενδιαφέρει η οικονομική γενοκτονία που συντελείται στη χώρα, ο τραγικός θάνατος, τον 21ο αιώνα, στα μαγκάλια των φοιτητών, τους οποίους οι πιο χοντρόπετσοι νεοφιλελεύθεροι έσπευσαν και να κατηγορήσουν εμμέσως για τον θάνατο τους. Ευτυχισμένοι όπως είναι που οι ποινές εκτονώνουν την οργή του φιλοθεάμονος κοινού, θα μπορούσαν να τραγουδάνε: «βάζοντας ποινή μεγάλη, το ξεχνάνε το μαγκάλι».

Στελιος Κουλογλου - Spin doctor - LIFO 6-3-2013