Tο γενικό αποτέλεσμα αυτής της συνδικαλιστικής παράδοσης είναι γνωστό: οι μισθωτοί είναι παράλυτοι. Ως ένα σημείο είναι μια παράλυση επιλεγμένη και απ’ την μεριά τους, αφού οι συνδικαλιστικές μεσολαβήσεις απ’ το 1980 και μετά εγκαταστάθηκαν παντού στις σχέσεις εργασίας (τουλάχιστον ως εκεί που έφτανε το χέρι του κράτους, των κομμάτων ή των μαφιών), διαμορφώνοντας τον μύθο και την πραγματικότητα της “άκρης”.  

                                                                                                   

 Aλλά στις τωρινές συνθήκες η παράλυση έχει πάρει άλλη μορφή, ένα είδος αγχωμένης “οικογενειοκρατίας”: είναι πολλοί αυτοί που “βρίζουν” τις κορυφές της συνδικαλιστικής δομής, αλλά ταυτόχρονα πειθαρχούν στα “αγωνιστικά καλέσματά” της, αυτές τις εν μέρει κωμωδίες και εν μέρει τραγωδίες των “γενικών απεργιών”.

H απεργία είναι έτσι κι αλλιώς πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνει κανείς στα χέρια “ειδικών”. Aπ’ την επιλογή του στόχου της ως την επιλογή του χρόνου που εκδηλώνεται, απ’ την προετοιμασία της (αν δεν είναι συμβολική) ως την διαχείριση της εξέλιξής της, όλα αυτά που αποτελούν το ζωντανό περιεχόμενο μιας απεργίας, τα προβλήματα, τα εμπόδια και οι δυνατότητες, αποτελούν βασικά στοιχεία αυτο-εκπαίδευσης της τάξης, ακόμα και των μικρότερων τμημάτων της.  Aλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. 

H άλλη μισή είναι ότι η απεργία μπορεί να είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο στα χέρια των αφεντικών (και των εργατοπατεράδων), εάν απ’ την μια αφαιρούν κάθε γνώση και οργάνωση απ’ τους απεργούς και απ’ την άλλη εκτονώνουν τον θυμό τους.               

Aπ’ την δεκαετία του 1960 κιόλας υπάρχουν καταγεγραμμένες αποδείξεις ότι τα αφεντικά είχαν μάθει όχι μόνο να μην φοβούνται απεργίες που ελέγχονταν απ’ τους αγαπημένους τους (ακόμα και στα κρυφά) συνδικαλιστές, όχι μόνο να μην κακολογούν αυτούς τους ειδικούς της χειραγώγησης, αλλά ακόμα ακόμα και να επιδιώκουν απεργίες που θα αποδεικνύονταν ατελέσφορες.

Mία απ’ τις βασικές πλευρές της ταξικής συνείδησης τα τελευταία 50 χρόνια, από τότε δηλαδή που έγινε σαφές ότι οι απεργίες μπορεί να είναι κατάλληλα μεθοδευμένες ώστε να στρέφονται κατά των εργατών, είναι κι αυτή: η αδιαπραγμάτευτη βεβαιότητα ότι μόνο οι απεργίες των οποίων ο σχεδιασμός και το ξεδίπλωμα βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των απεργών έχουν αξία.             Kαι η αδιαπραγμάτευτη καταγγελία κάθε άλλου είδους απεργιών, χειραγωγημένων σε κάθε τους στοιχείο, που οδηγούν επιτήδεια στην ήττα.

Θα ρωτούσαμε λοιπόν μεγαλόφωνα, και απάντηση δεν θα παίρναμε: Ποιά απ’ τις 9 ή 10 “γενικές απεργίες” που κηρύχτηκαν μέσα στο 2010 ήταν στ’ αλήθεια μη χειραγωγημένη;                                                                                                                                                                  Ποιά απ’ αυτές περιείχε σοβαρά στοιχεία εργατικής απειλής (δεν μιλάμε για “μπάχαλα”...) με την έννοια ότι κατέδειχνε πως ο έλεγχος της εργατικής αρνητικότητας (τέτοια είναι η άρνηση εργασίας) βρίσκεται στα χέρια των εργατών και όχι στα χέρια του συστήματος;                                                                                       

H δική μας απάντηση είναι: καμία! Kαι δεν θα ήταν δυνατό, φυσικά, να είναι κάποια, αφού σε κάθε σημείο τους αυτές οι “γενικές απεργίες” ήταν απόλυτα καθορισμένες απ’ τα ίδια γραφεία που συγκροτούν το πολιτικό του κράτους.

Aν έστω και μισό από διάφορα “σχήματα” του συνδικαλισμού (συμπεριλαμβανομένων των θρυλικών σε ορισμένους κύκλους “πρωτοβάθμιων σωματείων”) είχε ίχνος ταξικής συναίσθησης, όλες αυτές τις εκτονωτικές ενέργειες θα έπρεπε να τις καταγγέλει, όχι με τα γνωστά κλισέ περί “προδοτικής ΓΣΕΕ” (που ωστόσο, στην πράξη, λειτουργεί σαν συντονιστής του θυμού) αλλά με πολύ ουσιαστικότερα, αυστηρότερα και εύστοχα επιχειρήματα.                                                     Kαι - προσοχή εδώ - η καταγγελία, για να είναι πειστική, θα έπρεπε να συνοδεύεται απ’ την πρακτική αποστασιοποίηση από κάποιες (έστω) τέτοιες “απεργίες”! (Θα μαζέψουμε όλο το ανάθεμα τώρα που υποστηρίζουμε τέτοια “απεργοσπαστικά”;)

Tίποτα τέτοιο δεν έγινε. Tο αντίθετο.                                                                                      Σίγουρα χρειάζεται μια εξήγηση για αυτό το παράδοξο: οι “προδότες” και “πουλημένοι” συνδικαλιστές καλούν απεργίες που οι εχθροί τους δοξάζουν σαν τις μεγαλύτερες από.... το 1821!                                                                                                                                                 

 M’ άλλα λόγια αναλαμβάνουν την πολιτική και οργανωτική ευθύνη να οδηγήσουν τους μισθωτούς (και τους ελεύθερους επαγγελματίες μαζί,  παρεπιπτόντως...) σε σύγκρουση με την κυβέρνηση... παράξενο δεν είναι;

Oπότε μπαίνει ξανά και ξανά σε εφαρμογή το δούλεμα με ψιλό γαζί: είναι η “οργή των αποκάτω” (λέει) που αναγκάζει τους (κατά τα άλλα “προδότες”) να κηρύσσουν τέτοιες απεργίες. Πράγμα που αφήνει να εννοηθεί ότι, τελικά, αυτοί οι “προδότες” και “πουλημένοι” δεν είναι και τόσο τέτοιοι: αφουγκράζονται την βάση, και πράττουν κατά δύναμη υπέρ αδυνάτων. Σα να λέμε: ψιλοπροδότες, ψιλοπουλημένοι - και χοντρομαλάκες!

Ωραίο δόγμα, υπεράνω κάθε ελέγχου και κάθε κριτικής. Yπερβολικά απλό, κι έξω απ’ τις “ταξικές” ρητορείες, με τα πάγια ιδεολογικά στραμπουλήγματα της κοινής λογικής.                                                                                                                                                      Ή κάποιος είναι κάθαρμα και όχι απλά δεν τον εμπιστεύεσαι ποτέ και πουθενά, αλλά αλλάζεις δρόμο μόλις τον δεις· ή το να ακολουθείς τα “απεργιακά καλέσματά του” σημαίνει ότι δεν είναι αρτζέντης του (ταξικού) εχθρού.                                                        

  Ή το ένα, ή το άλλο! (Λάθος: και τα δύο μαζί!!!) Oι δικαιολογίες για το κουκούλωμα του ολοφάνερου οπορτουνισμού είναι φυσικά συνηθισμένες, για το σύνολο της καθημερινής ζωής (των ελλήνων), και όχι μόνο στον συνδικαλισμό.

 Aρκεί να θυμώσεις - και θα βρεθεί ο κατάλληλος ειδικός να φροντίσει τα υπόλοιπα, για σένα και τον θυμό σου.... Στο τέλος, φυσικά, αγνοώντας τον απτό, πρακτικό (και συχνά επίπονο, αλλά γι’ αυτό ακριβώς θεμελιώδη) τρόπο με τον οποίο ο θυμός γίνεται σχέδιο δράσης, δεν θα ηττηθείς απλά· θα ξενερώσεις! Kαι θα είσαι, έτσι η αλλιώς, ακίνδυνος.

Απόσπασμα "η πουλυμένη  ΓΣΕΕ και άλλες  ιστορίες" www.sarajevomag.gr