Λοιπόν, Ντόρις, δεν θα σου κρύψω πως από το πρωί σκέφτομαι έντονα το άρθρο σου, για το σούρουπο και πέρα από τη χαρά της ανάγνωσης, πέρασα τρεχάλα από όλες τις εποχές του χρόνου.

Αρχικά, πετάχτηκα μια βόλτα στα καλοκαίρια μου. Ένιωσα τον ήλιο στο πρόσωπό μου και τη γλυκιά δροσούλα που βγάζει τη νύχτα. "Πάρε ζακέτα", ακούω σαν τώρα τη μάνα μου να φωνάζει πριν κλείσω την εξώπορτα του σπιτιού μου.                                                                                              Σκέφτομαι τα παιχνίδια στους δρόμους της γειτονιάς μου, τα παιδικά γέλια και τα όνειρά μου, ακόμα και αυτήν την πλατεία που γέμιζε τα βράδια και ήθελα να βρίσκομαι εκεί μήπως και βρω, μήπως και δω τον πρώτο μου έρωτα. και μετά ήρθε η πρώτη στάλα στο πρόσωπό μου. Και έριξε μια βροχή τόσο φθινοπωρινή που με το ζόρι κρατήθηκα να μη βγω έξω από το σπίτι και αρχίσω να πλατσουρίζω.  Και ήρθε η απόχρωση του καφέ στα μάτια μου, τα πεσμένα φύλλα στο δρόμο, η μυρωδιά των βιβλίων μου, το σχολείο μου, αυτή η απόλυτη σχέση αγάπης και μίσους.

Και μετά η πρώτη νιφάδα στο σκούφο μου. Χιονοπόλεμος, χιόνι, πάγος, κάτασπρα δέντρα, σουλάτσα στους δρόμους με λεπτά καλσόν και ψηλά παπούτσια που λειτουργούν σαν ξόρκια εναντίον του πάγου. Και φωτιές και Χριστούγεννα και παγωνιά και έξω, με παρέα και φίλους που ζεσταίνουν την καρδιά.                                                                                                                               
Και ύστερα το απόλυτο πράσινο. Η μυρωδιά της πασχαλιάς, τα πρώτα κοντομάνικα, τα σχέδια για το επερχόμενο καλοκαίρι, η χαρά και η λύπη της αναγέννησης που προϋποθέτει το θάνατο.

Τι και αν δεν ξέρω τι ώρα είναι. Μου φτάνει που αναγνωρίζω την άνοιξη. Μου φτάνει που ξεχωρίζω το άσπρο του χειμώνα από το καφέ του φθινοπώρου. Και τα καλοκαιρινά Πρέσπεια ποτέ δεν τα αισθανόμουν σαν το τέλος του καλοκαιριού. Πάντα ήταν η μεγάλη μου δικαιολογία, από τα δεκαπέντε μου ακόμα, για να βρίσκομαι στην Πρέσπα, να μένω στους Ψαράδες, να πηγαίνω στο μπαράκι του Μιχάλη και το βράδυ να βγαίνω Λαιμό και Άγιο Γερμανό.
                                              
"Τα όνειρα αισθάνομαι να τελειώνουν και να αρχίζουν εκεί κάπου στον κύκλο" Εγώ, πάλι, αισθάνομαι πως τα όνειρα ζουν μαζί μας και τελικά γινόμαστε τα όνειρά μας.

Και αν σε κάτι είμαστε λάθος είναι πως από μικροί μαθαίνουμε, τα όνειρά μας, να τα κάνουμε πέρα από τη Φλώρινα. Λες και εκπαιδευόμαστε, για να ονειρευόμαστε αλλού. Μεγαλώνουμε με τη ψευδαίσθηση μιας καλύτερης ζωής πέρα από τα βενζινάδικα.                                                              Από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνουμε λες και είναι η λέξη φυγή χωρίς επιστροφή.           
Όλα είναι πιο όμορφα αλλού, γιατί εκεί αν μη τι άλλο, ξέρεις πως είναι 10 το πρωί, Πέμπτη 10 Οκτωβρίου. Μας μαθαίνουν να βιώνουμε τον τόπο μας ως διαμετακομιστικό κέντρο ανθρώπων, ψυχών και ονείρων.                                                                                                                              Γιατί οι άνθρωποι και τα όνειρα είναι καλύτερα λίγα χιλιόμετρα παρακάτω;   
Εγώ όμως σε πείσμα των όσων θέλουν να κάνω όνειρα αλλού, έκλεισα εισιτήριο με επιστροφή πριν χρόνια και βρίσκομαι εδώ, και παρόλο που για να μάθω την ώρα πρέπει να πάρω το 141 ή το 11880 για τους νεώτερους, ακόμα μπορώ να ονειρεύομαι γιατί " εδώ είναι Φλώρινα, ψάξου".

Δήμητρα Γεωργοπούλου