Έγραφα  στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας πέντε χρόνια πριν, για τη Φλώρινα

...τα όνειρα αισθάνομαι να τελειώνουν και να αρχίζουν, εκεί κάπου στον ΚΥΚΛΟ.

- «Πολλά ζητάς μου» λένε οι παλιοί φίλοι,

- «έ, εδώ είναι Φλώρινα, τι ψάχνεις» μου λένε οι νεότεροι.  

Ρώτησα στο καφενείο της γειτονιάς, «τι ώρα είναι» και μου απάντησαν όλοι με μια φωνή  «περασμένη»...

Έτσι μέτρησα το χρόνο με γεγονότα, «παρά- πέντε»… ήταν δεν ήταν...

Τόσα λίγα πράγματα για τόσα πολλά όνειρα σκέφτηκα...

Συνεχίζω να παρατηρώ τους ανθρώπους. Απαθείς οι περισσότεροι, χωρίς να προσδιορίζονται αδιάφοροι ή κουρασμένοι, απλοί παρατηρητές των όσων συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν γύρω τους.

Το καλοκαίρι το μετράμε με  τα τραπεζάκια στη πλατεία που γεμίζει τα βράδια. Το τέλος του καλοκαιριού έρχεται με τα ΠΡΕΣΠΕΙΑ, ο χειμώνας ξεκινάει με τη παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, τα Χριστούγεννα έχουμε τις Φωτιές, η Αποκριά περνάει απαρατήρητη και ευτυχώς που έρχεται το Πάσχα για να αναγνωρίσουμε την άνοιξη.

Ο χρόνος,  o κάθε χρόνος μετρημένος στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι ώρες όλες ίδιες. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως έχουμε μπερδέψει το σούρουπο με την αυγή. Όλο νομίζουμε πως κάτι ξεκινάμε και κάθε φορά διαπιστώνουμε πως οδεύουμε σε μαύρα μεσάνυχτα, - φοβάμαι πως δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε ούτε κι εκεί, για να διαπιστώσουμε το μαύρο μας σκοτάδι.

Βουτηγμένοι στα χρώματα του δειλινού, βολευτήκαμε κι αράξαμε. Δικαιολογούμαστε πως τίποτα δεν γίνεται εδώ, βλέπουμε συνέχεια όνειρα, αλλά δεν τολμάμε να τα αγγίξουμε.

ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ, είπα στο φιλαράκι μου και αυτός μου απάντησε.

«Ακόμα δεν κοιμήθηκα, είναι ακόμα απόγευμα».

Η ώρα όμως, ήταν 6 παρά τέταρτο το πρωί!