Αναδημοσίευση από τη προσωπική σελίδα στο f/b του Νικήτα Κακαβά- Καρδιολόγου
Τελικά, καρντάσια, ο Βαγγέλης, ο νεαρός με την ευγενική συστολή στα μάτια, βρέθηκε νεκρός. Και στ' αλήθεια νιώθω μια βαθιά θλίψη εντός μου, όπως και οι περισσότεροι από εσάς.
Ως πότε, καρντάσια, θα κυριαρχούν ατιμωρητοί οι ντεμέκ αρσενικοί, οι σαδιστές καψωνιτζήδες, οι τραμπούκοι της διπλανής πόρτας, οι κενεγκέφαλοι με τα φουσκωμένα μούσκουλα, οι σκατόψυχοι, τα όρθια δίποδα που θέλουν να ονοματίζονται "άνθρωποι"; Τους βλέπω διαρκώς γύρω μου, στο δρόμο, στα μπαρ, στην ουρά στις δημόσιες υπηρεσίες, στον Στρατό, στο σχολείο του γιού μου...
Ο Θεός -όποιος Θεός πιστεύει ο καθένας σας- ας αναπαύσει την εύθραυστη και ρημαγμένη ψυχή του Βαγγέλη μετά το σύντομο πέρασμα του από τη Γή. Και ας φυλάει εμάς και τα παιδιά μας από τις μαύρες ψυχές που συναθροίζονται δίπλα μας.
Νικήτας Κακαβάς
Σχήμα της απουσίας
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί,
μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ... Πάντα εκεί. Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή, καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια. Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο, και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας δεν είναι πια απ΄τη στέρηση, μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους, είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - Σχήμα της απουσίας
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου