Κοιτάμε διαρκώς σ’ έναν καθρέφτη.
Το είδωλο δεν είναι οικείο.
Θαρρώ περισσότερο αλλότριο είναι.
Χάνεται μες σε στοές και λαβύρινθους,
γκρεμίζεται σε Καιάδες.
Μονάχα στον ύπνο αρχίζει να φαίνεται
μέσα από σύννεφα
και απερίγραπτα ορατά μηνύματα του Νου.
Άλλοτε πάλι σε μια μουσική μακρινή και ηλεκτρισμένη
το αισθάνεται ο κτήτορας του.
Ο μισαλλόδοξος και ο δειλός.
Θωπεύει τη σβησμένη ηχώ εκατομμυρίων ανθρωπίνων φωνών,
που φθάνουν από το μέγα ωκεανό της λήθης.
Ψάχνει το « ό ν τ ω ς ε ί ν α ι ».
Βρίσκει το « φ α ί ν ε σ θ α ι ».
Μέχρι που στα κλειστά βλέφαρα μιας Άνοιξης
θα το νοιώσει
πως είμαστε και θα είμαστε το ομοίωμα
μιας Ύπαρξης
που πλανιέται έξω και πέρα
από εκεί που νοιώθουν τα χέρια μας.
Στην άβυσσο της μίας και υπέρτατης αρχής,
της Άγνοιας.
Κάποτε ολόλευκο και ποθητό κομμάτι σάρκας,
Σειρήνα Γυναίκα, θα μας καλέσει.
Δε θα νοιώσουμε την πλάνη.
Καθρέφτης είναι.
Καθρέφτης, που διαρκώς κοιτάμε.

Νικήτας Κακαβάς