Αυτές το διάστημα, όποια εφημερίδα κι αν σηκώσετε, θα πέσουν από μέσα τα τραπουλόχαρτα με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Η Διαμαντοπούλου έχει απεικονιστεί τόσες φορές ως ντάμα, που με το κατάλληλο φόρεμα θα κάνει σουξέ στα καφενεία του κάμπου. Αυτό που δεν καταλαβαίνει κανένας τους είναι ότι παίζουν χαρτιά χωρίς μάρκες, με την τσόχα να έχει τραβηχτεί και το τραπέζι να διαλύεται. Βάλτε στην άκρη την τράπουλα και προσέξτε τους. Εντάξει, πόλεμος είναι, θα σκίσουν τις σάρκες τους και θα γεμίσουν με αίμα τα σαγόνια τους – ας πούμε ότι είναι και θεμιτό, δεν εκλέγουν δα και ηγούμενο. Εκτός των άλλων γίνονται και απείρως διασκεδαστικοί, εκστομίζουν απίστευτες κουβέντες, εξελίσσουν την πολιτική σε stand up comedy. Φαντάσου, ας πούμε, την Άννα να αναπτύσσει δημοσίως, στην περιφέρεια, την πρότασή της για το ΠΑΣΟΚ plus. Όχι μόνο θα νομίζουν πως πρόκειται για γιαούρτι, αλλά θα τρέξουν και να το προμηθευτούν. Ο Βενιζέλος, εντάξει, μπορεί να εμφανιστεί σε λαϊκό κοινό μόνο μέσω Youtube. Ο Λοβέρδος παίζει τον αστό με λαϊκές ευαισθησίες, ο Ραγκούσης βρίσκει συμπάθειες μόνο στην τύχη, ενώ κάπου ανάμεσά μας κυκλοφορεί εκείνο το 1% που θέλει πρόεδρο τον Παπουτσή. Α, είναι και ο Χρυσοχοΐδης... Όλοι τους είναι διαφορετικοί, όλοι λένε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τι τους ενώνει; Η παρουσία τους σε μια σφαίρα εκτός τόπου και χρόνου. Η λογική τους έρχεται από προηγούμενη δεκαετία και είναι, κατά βάση, βλακώδης. Ισχυρίζονται ότι είναι οι ηθοποιοί που μπορούν να αποδώσουν καλύτερα το έργο,
όταν ήδη το ακροατήριο δυσφορεί με το σενάριο. Επικρίνουν αυτόν που στήριξαν αν και παρέμειναν με συνέπεια μαζί του στο τραπέζι, έγιναν τμήματα και πρόσωπο του προβλήματος που υπόσχονται να λύσουν. Όμως ακόμα και αν η κοινωνία δεν αποστρέφει το βλέμμα από τους ίδιους, απεχθάνεται αυτό που εκφράζουν. Ασφαλώς ένας θα επικρατήσει. Θα συσπειρώσει γύρω του απελπισία, όχι προοπτική. Αν ήμουν Κουβέλης θα χαμογελούσα και θα φώναζα τον Ψαριανό για μια ξερή.  
 ΑναδημοσίευσηΑthens voice τεύχος 373 – Κώστας Γιαννακίδης